Astrologie, hoe kan dat nou?

Je moet toch wat wazig zijn, denken mensen die zichzelf rationalist noemen, om aan astrologie te doen. Zeg nou zelf, het is toch belachelijk om naar de sterren te kijken en daaruit conclusies te trekken over personen! En dan komt men soms met astronomische argumenten op de proppen, zoals: astrologen doen net alsof alles om de aarde draait, terwijl we al eeuwen weten dat de aarde om de zon draait.

Toch doen astrologen kennelijk zulke opmerkelijke uitspraken, dat er geregeld pogingen worden ondernomen om te bewijzen dat astrologie al dan niet wetenschappelijk verantwoord is. Astrologie én astrologen komen meestal niet zo best uit dit soort onderzoeken tevoorschijn. Astrologen zoeken vervolgens onmiddellijk de schuld bij zichzelf: ze zijn niet goed genoeg. Volgens mij is dat lang niet altijd terecht.

Een belangrijk probleem is dat astrologie net zo ingewikkeld is als het leven zelf. Geen enkel gegeven staat op zichzelf, alles moet worden geïnterpreteerd in verband met andere gegevens. Dat is wel te leren, maar wetenschappelijk nauwelijks te controleren.
In dat opzicht verschilt astrologie niet van bepaalde takken van de psychologie en de geneeskunde, die ook weinig wetenschappelijk zijn.

Geneeskunde:  In de medische wereld bestaat behalve veel arrogantie ook humor en zelfkritiek. Er zijn artsen die inzien dat geneeskunde meer kunst dan kunde is, meer wonderbaarlijk dan wetenschappelijk. In Nederland is prof.dr. A.J. Dunning iemand die hierover veel heeft geschreven. In 1981 verscheen bijvoorbeeld zijn Broeder Ezel. Over het onvermogen in de geneeskunde. Zie onder meer een interview met Dunning op http://www.uitvaart.nl/index.php?s_page_id=287.

Een boek dat ik onmiddellijk heb aangeschaft toen het verscheen in 2002, is Complications van Atul Gawande, met de ondertitel A Surgeon's Notes on an Imperfect Science. In maart 2004 verscheen de Nederlandse vertaling van dit zeer lezenswaardige werk. Zie bijvoorbeeld het artikel/interview op artsennet.nl.

Psychologie:  Dit soort humoristische zelfkritiek ben ik nooit tegengekomen van psychologen en/of psychiaters, terwijl het onderwerp me zeer boeit en ik er dus veel over lees. Daarom hier een oproep: wie kent goede zelfkritiek over de psychologie? Graag reacties!!!!!

Overigens werken de links naar de interviews met Dunning en Gawande niet meer. Ik laat ze nog even staan, om te zien of ik de verhalen toch nog kan vinden.